Zondag 23 oktober 2016. Gisterenmorgen zijn wij heel vroeg opgestaan om nog iets van Solo of Surakarta (zijn andere naam) te verkennen. Wij gaan te voet naar het Kraton van Solo dat gebouwd werd onder Susuhunan II en sinds 1745 bewoond werd. Via een schooltje geraken wij binnen, waar het oude wagenpark staat, maar ook niet verder. Wij moeten naar de officiele ingang, die wel gesloten blijkt te zijn: deze gaat pas om 10 uur open. Dan maar op weg naar het tweede paleis, Istana Mangkunegaran uit 1757. Maar ook hier hebben wij pech: ook dit paleis is nog gesloten. Dan maar een foto getrokken tussen de tralies van het ingangshekken. En dan terug naar het Hotel Loji waar wij gratis vervoer krijgen naar het station Purwosari waar wij om 9u 48 de trein naar Probolinggo nemen. De prijs van een ticket is 75.000 IRP, omgerekend zo’n 6 euro. Best een prijsje, maar wij zitten dan ook iets minder comfortabel. Jammer dat de trein een uur vertraging heeft, zo komen wij ook een uur later aan, maar dan wel in de nacht. Eerst moeten wij ons ticket kopen, nadien als wij op het perron willen gaan moeten wij het ticket inscannen en wordt er nog een ticket afgedrukt en na een laatste controle en inscannen van het laatste ticket kunnen wij uiteindelijk op het perron. Op de trein wordt de conducteur vergezeld van twee politiemensen. Heel veel controle dus. Maar op de trein worden er ook lunchpacketten, drank en versnaperingen aangeboden. Bovendien komt er nog iemand rond om het afval te verwijderen en er komt zelfs nog een persoon de trein vegen. Beter dan in Belgie dus. Wij komen rond half zeven aan in Prebolinggo waar wij een fietstaxi naar ons Guesthouse Rumah Wahidin Syariah nemen, een kleine kilometer verder. Hier boeken wij een tour naar de Bromo vulkaan, vervolgens vervoer naar de Arabica Homestay, voor de overnachting, en dan naar de Ijen vulkaan. Dit alles voor 900.000 IRP per persoon. Nadien zullen wij dan afgezet worden aan de ingang van het Baluran National Park voor een bijkomende 50.000 IRP. Dit lijkt ons een gunstige prijs voor het geheel en wij boeken. Intussen is het acht uur geworden en wij gaan nog even eten in het restaurant ORIN Hall. Een plaatselijk bandje speelt westerse muziek, best leuk tijdens onze maaltijd. Bij gebrek aan bier bestel ik hier weer een guavensapje. Erg lekker! Rond tien uur gaan wij slapen, want om 2u15 vertrekken wij naar de Bromo.
Na een kort nachtje slapen staan wij om 1 u 30 op. De wagen die ons komt oppikken is daar zelfs al voor twee uur. Snel fototoestel, jas mee, want het kan er behoorlijk koud zijn, en dan weg. Eerst nog 2 Maleisische studenten opgehaald en even verder nog een gepensioneerde Nederlandse dame. De chauffeur gebruikt zijn zware voet en rond 3u 30 bereiken wij het punt vanwaar alles te voet dient te gebeuren. Voor de zwakkeren onder ons staan er mannen met paarden klaar om de toeristen naar boven te brengen, maar deze zullen echt niet veel aan ons verdienen, wij gaan immers te voet. Het is behoorlijk steil, heel steil zelfs en niettegenstaande de koude loopt het zweet van mij af. En af en toe even stoppen om op adem te komen hoort er ook bij. Ook onze jonge Maleisische metgezellen, evenals andere toeristen hebben het behoorlijk lastig. En uiteindelijk bereiken wij ons doel: het nachtelijk zicht op de Bromo vulkaan vanop de berg Pananjakan op 2770 meter hoogte. Het wordt wel eventjes wachten op de zon; het is immers nog maar 4 uur. Maar eerst kleurt de hemel in het oosten rood. Hiermee gepaarde komt er ook wind opzetten en komen de wolken in de vallei opzetten. Recht voor ons zien wij de 2440 meter hoge Batok, links ervan de Bromo en verder de Kursi met zijn 2581 meter hoogte. De zon komt nu opzetten, maar jammer genoeg ook de wolken. Het is wel een adembenemend zicht. Onvergetelijk mooi. Rond 6 uur houden wij het voor bekeken en dalen weer af. Wij willen nu naar Cemoro Lawang rijden, maar onze chauffeur heeft het anders bekeken en wil terugrijden. Gezien ons aandringen en melding van jeeps aan de voet van de Batok, blijkt hij opeens te weten dat de weg naar de Bromo open is. Niet moeilijk als wij de toeristen naar boven zien gaan. In Cemoro Lawang zegt hij ons doodleuk dat wij te voet naar de Bromo moeten gaan. Het is maar een uurtje. Het lijkt ons echter veel langer en wij keren terug. Ferm protesteren dat wij er niet met de jeep naar toe kunnen. Intussen is een andere groep Franse studenten aangekomen en zij hebben hetzelfde probleem: geen jeep maar te voet. Maar na lang palaveren en onze stijgende onvrede wordt er uiteindelijk toegegeven: wij kunnen met jeeps gratis naar de Bromo. Eerst 2 km over de zandzee en dan de Bromo op. Het laatste eind bestaat uit een stenen trap met 249 treden, die soms met een diepe samengeklonterde aslaag bedekt zijn. Het uitzicht is hier prachtig. Hier hebben wij een indrukwekkend uitzicht op de kratermond met een niet aflatende rookpluim. Ook hoor ik het gerommel vanbinnen. De zwavelgeur is hier pertinent aanwezig, en als de wind draait pakken de gassen echt aan de adem. Dit wordt gevolgd door een stevige asregen. Ik hou het voor bekeken en keer terug naar beneden. De jeep in, terug naar onze wagen en dan terug naar ons Guesthouse Rumah Wahidin Syariah, waar het ontbijt op ons wacht. Het is inmiddels halfelf geworden (ruim een uur verloren door de discussie over de jeeps) en ik neem nog snel een douche. Om 11u 30 komen ze ons opnieuw ophalen voor het vervoer naar de Arabica Homestay. Nu zijn wij de laatsten: in de wagen zitten onze Maleisische studenten en 3 Duitsers. Ook deze chauffeur blijkt een zware voet te hebben en neemt inhaalmanoevers die ik zelf niet wens na te doen. Onderweg regent het pijpenstelen, maar gelukkig stopt de regen een eindje voor onze eindbestemming. De plantage is heel groot, en ook de groep Franse jongeren overnacht hier. Onze chauffeur probeert ons even op te lichten: 100.000 IRP per persoon om ons naar het Baluran Nationaal Park te brengen. No way, zeg ik hem, dit was de afspraak niet, 50.000 krijg je en geen cent meer. Even later van de lekkere koffie genoten, het diner verorberd en dan maar slapen, want morgenvroeg moeten wij om halfeen eruit. Op weg naar de Iljen.
marc
marcinindonesia 